Po obejrzeniu Monachium miałem dylemat. Jak ocenić? Z jednej strony pozostało wrażenie wielkiego kina z drugiej... niedosyt. Ostatecznie wystawiłem ocenę 8/10, ale myślę, że mogło być lepiej i mniej "amerykancko".

Technicznie i wizualnie film jest kompletny. Do dialogów też nie można się szczególnie przyczepić. Scenariusz... Napisany przez samo życie, więc z wysokiej półki. Gra aktorska całkiem dobra. Co więc jest słabym punktem w tym filmie? Profile psychologiczne. A właściwie ich brak. Nawet główny boharer - Avner, został spłycony, jego rys jest bardzo słabo widoczny. Nie ma nawet mowy o utożsamianiu się z którąkolwiek z postaci. Przez większą część filmu fakt ten nie przeszkadza. Pasuje wręcz do konwencji filmu. Gorzej jednak wygląda to w końcówce. Nagle okazuje się, że główny bohater nie jest pół-maszyną i zaczyna rozmyślać, czy rzeczywiście właściwą jest taka reakcja na terroryzm. Czy istnieje moralne usprawiedliwienie tej zemsty. Pojawiają się kolejne problemy, często natury właśnie moralnej, rys psychologiczny Avnera staje się wyraźny. Szkoda, że tak późno... Za późno... Przez ten nagły skok pojawia się efekt amerykańskiego kina, w tym patos. Do tego ta podniosła rozmowa na moście (oczywiście) w samej końcówce (oczywiście)...

Panie Spielberg, mogło być lepiej.